De Opaalkust (8-10 juli 2015)

Recentelijk ben ik me beginnen toeleggen op landschapsfotografie. Ik had het plan al opgevat om in oktober een keer naar de Opaalkust af te zakken, enkel en alleen om te gaan landschappen fotograferen, maar besloot nu al een keer naar daar te rijden, samen met mijn vrouw, om te gaan kijken waar de meeste interessante locaties zich bevinden. Uiteraard maakte ik van deze gelegenheid gebruik om hier en daar een landschap vast te leggen.

We vertrekken richting Opaalkust met behoorlijk somber weer, de lucht zit dicht met dikke wolken en af en toe krijgen we een stevige bui te verwerken. Iets na de middag bereiken we Calais.  Ik verlaat zo snel mogelijk de autosnelweg en rij langs de kustweg verder richting bestemming met de bedoeling de streek op deze manier te verkennen. Vanaf dit moment begint onze vakantie pas echt, temeer omdat het ondertussen gestopt is met regenen.

Onze eerste stop is de Cap Blanc-Nez. Bij het uitstappen merken we onmiddellijk de extreem sterke wind op. Op de top van de Cap Blanc-Nez zelf moet je echt opboksen tegen de wind, maar de wind is eigenlijk langs heel de kustlijn behoorlijk stevig. Aan de andere kant betekent dit grauwe weer ook mooie, dreigende wolkenluchten op de foto.

Op Cap Blanc-Nez zelf valt er eigenlijk niks te fotograferen, dus we rijden enkele honderden meters verder naar Escalles.  Daar parkeren we de wagen en gaan via het strand naar de voet van de Cap Blanc-Nez. De zee is vrij ver terug getrokken, en op het strand liggen grote keien vol algen met daartussen - wat ik vermoed - een restant van een bunker.

 

 

Nadien zakken we verder af langs de Opaalkust en stoppen opnieuw in Wissant.Tot voor enkele jaren lagen hier verzonken bunkers op het strand, maar die zijn ondertussen verdwenen. Helemaal links (als men over zee uitkijkt) staan er wel enkele rijen van houten palen, maar het zijn vrij hoge palen, en ik zie niet onmiddellijk hoe dit tot een goede foto moet leiden, zeker nu niet bij laag tij en een grauwe hemel.  Dus rijden we verder tot aan onze chambre d'hotes vlakbij de Cap Griz-Nez in Audinghen (Framezelle).

Na het avondeten wandelen we naar het strand van Audinghem/Framezelle aan de voet van de Cap Griz-Nez. De meeste wolken zijn ondertussen verdwenen, en de wind is gaan liggen tot een licht briesje. We genieten dus van een zachte, kleurrijke zonsondergang terwijl ik experimenteer met filters, settings en standpunten.

 

 

Nadat de zon al een tijdje achter de horizon verdwenen is, wordt het pas echt interessant. De lichtintensiteit neemt snel af, maar met een lange sluitertijd kan je een spectaculair kleurenspectrum vastleggen.

 

 

Iets voor 23 uur proberen we nog de mosselbanken tussen Framezelle en Tardinghem te bereiken via een steil pad naar boven op de kliffen, maar wanneer we de mosselbanken zien liggen, wordt het al te duister en besluiten we geen risico's te nemen en terug te keren naar onze chambre d'hotes. We hebben zelfs onze hoofdlampjes nodig om goed te kunnen zien waar we lopen. het is dan ook al ruim middernacht voor we weer op de kamer te zijn. De vuurtoren op de Cap Griz-Nez houdt ons heel de nacht gezelschap en verlicht heel even onze kamer elke 5 seconden.

De volgende ochtend worden we wakker met een stralende zon aan een staalblauwe hemel. Mooi wandelweer, maar niet zo interessant om te fotograferen. Niet getreurd echter, na het ontbijt rijden we de Opaalkust verder af naar het zuiden tot in Ambleteuse met het gekende Fort Vauban. Deze locatie heeft wel wat fotografisch potentieel, maar dan bij laag tij en zonsondergang. Halverwege de voormiddag bij hard licht en tussen hoog- en laagtij in, is er echter weinig uit te richten. Dus we rijden terug en proberen de mosselbanken via Tardinghem te bereiken. Het zee staat nog te hoog en we zien nergens mosselbanken.

Het gaat dan maar weer richting het strand van Framezelle om via het steile voetpad over de kliffen naar de mosselbanken te wandelen.  Het is half 12 en binnen een tweetal uurtjes is het laagwater. We parkeren de wagen en nemen eerst nog een kijkje op het strand. De zee is veel verder weggetrokken trokken dan gisteren avond, en tot onze verbazing zien we de mosselbanken rechts, en niet eens zo ver weg, liggen. We kunnen er nu zelfs via het strand naar toe wandelen, er ligt nu een brede strook strand rond een klif die ons gisteren de weg versperde.

De mosselbanken hebben duidelijk potentieel om er mooie foto's te maken, vooral in de tijdspanne van enkele uurtjes rond laagtij en bij zonsopgang of -ondergang. Helaas zitten we er op het verkeerde moment, en valt laagtij vandaag rond 1 uur 's nachts en rond half 2 vanmiddag. 

Nu ik er toch ben, besluit ik maar wat foto's te maken en wat testjes met filters te doen. Ik wil graag lange sluitertijden uitproberen, en haal dus de Big Stopper van Lee boven. Ik heb er niet veel hoop in maar uiteindelijk ben ik toch aangenaam verrast door het resultaat dat veel beter uitvalt dan ik op dit moment van de dag dacht te kunnen verwachten.

 

 

Dit is zeker een locatie die ik opnieuw wil doen, maar dan als laagtij samenvalt van zonsopgang of -ondergang.

De rest van de namiddag besteden we aan een wandeling langs de kust over de Cap Griz-Nez naar het zuiden.  De streek is bezaaid met bunkers uit WO II. Waar je ook kijkt, je ziet altijd wel een bunker staan, en meestal zelfs meerdere. Over zee zie je de witte krijtrotsen van Engeland opdoemen, dus de streek is altijd van groot strategisch belang geweest in tijden van conflicten.

Vanop de kliffen zien we ook nog wat grijze zeehonden in de zee zwemmen. En aan zeevogels is er uiteraard ook geen gebrek.

Voor de avondsessie twijfel ik tussen de palen van Wissant of Fort Vauban in Ambleteuse. Na lang twijfelen wordt het Wissant. De palen zijn eigenlijk aan de hoge kant naar mijn smaak, maar ik probeer er het beste van te maken. Ik probeer wat verschillende settings uit, en de big stopper komt er weer aan te pas om de zee rustiger te maken op foto. Op die manier lukt het me uiteindelijk toch een mooie zonsondergang vast te leggen, al moet ik continu mee opschuiven met de waterrand omdat de zee zo snel terug trekt.

 

 

Ondertussen ben ik er ook achter dat het mooiste licht ruim na zonsondergang komt.  Dus ik blijf nog wachten op wat er verder komt, steeds mee opschuivend met de waterlijn, en steeds zoeken naar een interessante compositie. De afgelopen 2 dagen en de lange wandelingen met een kleine 10 kg fotomateriaal op de rug beginnen echter zijn tol te eisen. Afgepeigerd besluiten we een uurtje na zonsondergang er mee op te houden en richting onze chambre d'hotes te gaan.  Niet echter zonder nog een laatste foto te nemen.