Spanje 2014: dag 3-4

Vervolg van Spanje 2014: dag 1-2.

 

Maandag 12 mei

Vandaag beginnen we met de bijeneters en daar hebben Theo en ik toch naar uitgekeken. We worden 's morgens vroeg door de Spaanse organisatie gedropt op een stukje grond vlak naast een weg.  De hut staat voor een eenzame struik waar er geregeld bijeneters zouden moeten in vallen.

 

 

De hut blijkt een allegaartje van samengeraapte zeiltjes te zijn die dan ook nog vol gaten zitten waardoor het niet echt donker is in de hut.

 

 

Hoewel je van een organisatie als Birding in Spain, die toch goed doorrekent voor haar diensten, beter zou verwachten, laten we het niet aan ons hart komen, het gaat ons om de foto's, of beter, het gaat ons om mooie foto's maken.  En snel blijkt dat dat laatste hier in deze setting toch problematisch wordt.  Er vallen inderdaad bijeneters in de struik, maar steeds aan de achterzijde van de struik zodat we zelden een onbelemmerd zicht op de vogels hebben.  De achtergrond is dan ook nog eens het fletse grijs van een ondertussen licht bewolkte lucht. 

 

 

Tot overmaat van ramp passeert er geregeld iemand langs de weg zodat de vogels vaak worden verstoord en wegvliegen. De stemming in de hut begint enige tekenen van frustratie te tonen, temeer omdat we via de vele gaten in de zijkanten van de hut kunnen zien dat de plaats wel mogelijkheden biedt om mooie foto's met mooiere achtergronden te maken indien men de hut een beetje zou verplaatsen en draaien.  We brengen Yves op de hoogte van onze bedenkingen, en Yves neemt onmiddellijk actie, we worden opgehaald door de Spaanse organisatie. Achteraf horen we van Yves dat hij de plaats is gaan inspecteren, en dat hij die plaats nooit zou goedgekeurd hebben op de manier zoals ze nu stond opgesteld; aan de vogelstronten op de takken van de struik was duidelijk af te leiden dat de vogels meestal achter in de struik zaten en vanuit de hut niet goed te fotograferen waren.

Het is ondertussen al bijna middag, maar omdat het bewolkt is, besluiten we in overleg met Yves om te blijven door fotograferen.  We worden afgezet aan een andere hut voor bijeneters. Samen met Yves passen we de setting een beetje aan, al zien we aan de reactie van de jonge begeleider van de Spaanse organisatie dat hij ongerust is dat zijn bazen dit niet echt gaan appreciëren. 

 

 

De hut is van het type "snel opgezet, snel afgebroken", maar is ruim genoeg voor 2 personen en meer dan voldoende voor wat het moet dienen. Theo en ik installeren ons en even later begint de pret. Een koppel Bijeneters ontdekt de rustplaatsen voor de hut en gebruikt ze als uitvalbasis om achter insecten aan te gaan. De ochtend is snel vergeten, dit is het betere werk.

 

 

Voor de avondsessie splitsen Theo en ik voor de eerste keer op.  Theo gaat op zoek naar de griel terwijl ik naar de steenuil ga.

Er zijn 2 locaties voor steenuil, ik kies voor de plaats met de "poppies". Ik word afgezet aan een hut voor een hoopje stenen, wat takken en wat klaprozen en een prachtig landschap daarachter.  Dit belooft.

 

 

Het duurt een hele tijd voor de Steenuil zich laat zien, maar plots zit hij er. Na enkele minuten verdwijnt hij weer even mysterieus. Blijkbaar schuilt hij ergens tussen de stenen en komt hij af en toe naar buiten en duikt hij daarna zijn hol weer in. Hij laat zich slechts 2 maal zien, en voor maar enkele minuten, maar het volstaat om een reeks mooie foto's te nemen; ik ben tevreden.  

 

 

Dinsdag 13 mei

De drinkwaterhut staat op het programma voor de ochtendsessie. Het is opnieuw een hut met een groot spiegelraam waar we moeten door fotograferen maar waardoor we ook een mooi zicht op de drinkpoel hebben. De hut biedt plaats aan 2 personen, Theo en ik hebben voldoende plaats hier. Voor we in de hut kruipen, herschikken we samen met Yves de drinkplaats zodat we de mogelijkheden van de plaats ten volle kunnen benutten.

Maandag had hier iemand van de Spaanse organisatie gezeten, en als we hem mochten geloven, had hij tientallen soorten gezien - het getal 35 spring me te binnen, maar zeker ben ik hier niet meer van.  Hij had er zelfs foto's van, weliswaar waarnemingsfoto want zijn materiaal was beperkt, maar hij had onder andere blonde tapuit op zijn geheugenkaart staan. De verwachtingen waren dan ook hoog.

Eénmaal in de hut zien we al snel een Wielewaal langs vliegen, maar hij komt nooit dicht genoeg voor een foto.  Enkel wat waarnemingsfoto's lukken.

 

 

Ook een roodkopklauwier krijgen we te zien, hij is gealarmeerd door een ekster en maakt heel wat kabaal in de omliggende struiken om de ekster te verjagen. Maar opnieuw lukken enkel wat waarnemingsfoto's. Veel anders zien we echter niet meer, deels te wijten aan 2 Zomertortels die continu aan 't ruziën zijn aan de drinkpoel.

 

 

Op den duur beginnen we die zomertortels behoorlijk vervelende dingen te vinden en gaan we er van uit dat die zomertortels hier overal zitten. Echter toen Yves Adams de foto's zag, werd hij behoorlijk enthousiast en meldde hij doodleuk dat die zomertortels slechts zelden gefotografeerd worden aan die schuilhut en dat hij zelf ook nog niet al te vaak zomertortels voor de lens heeft gekregen. Hij kon er niet bij dat we deze mooie duifjes vervelende dingen vonden !!

We zien nog even een Orpheus grasmus, maar de tortels maken gewoon teveel kabaal zodat we die ochtend niet veel meer zien ... buiten de zomertortels dan ! Rond 10 u komt de zon door het bladerdek en wordt fotograferen door het vlekkerige licht een stuk moeilijker.

De vermoeidheid begint zich te laten voelen, en voor de eerste keer besluiten Theo en ik om een siesta te houden. Aan deze Spaanse gewoonte zou ik heel snel kunnen wennen !

Voor late namiddag/avondsessie splitsen Theo en ik weer op en doen we het omgekeerde van de dag voordien: Theo naar de steenuil en ik naar de griel.  De grielen worden gefotografeerd op hun nest, met vergunning van de Spaanse overheid. 's Morgens hebben we vernomen dat één van de 2 eieren is uitgekomen, een meevaller voor mij.

Ik word weer ter plaatse afgezet door Jordi van Birding in Spain. Hij gaat het nest checken terwijl ik me installeer in de hut. Theo had me al gewaarschuwd voor het stof in deze hut maar het is veel erger dan ik me had voorgesteld, waarschijnlijk doordat er redelijk wat wind staat. Het begint al wanneer ik mijn lens naar buiten steek, er komt een massa stof uit het zeildoek vrij en het vult de hele hut en dwarrelt naar beneden.  Het stof is eerder heel fijn zand. Met elke windvlaag bollen de wanden van de hut op en komen er massa's stofzand vrij in de hut.  Binnen de korte keren is mijn materiaal bedekt door een laag zandstof, en enige ongerustheid hierover steekt de kop op want ik ben een pietje precies wat mijn spullen betreft. Maar goed, er is geen andere optie dan verder te doen.

Jordi komt me ondertussen melden dat ook het tweede ei is uitgekomen, en dat er 2 jongen zitten. Hij wijst aan waar ze zitten, en weg is hij. Ik probeer iets te onderscheiden in de zanderige bodem bedekt met keien maar met de beste wil van de wereld zie ik niks dat ook maar op een kuiken lijkt. De broedende ouder is vertrokken toen we er aan kwamen dus het is wachten tot die terug komt.  Meestal blijft de ouder maar een paar minuutjes weg, maar nu duurt het een half uur voor die griel weer opduikt. Ze gaat tot bij het nest en dan pas spot ik de jongen, ze zijn perfect gecamoufleerd en gaan volledig op in de omgeving.

Grieljongen zijn nestvlieders, en enkele minuten nadat de ouder het nest bereikt heeft, trekt de Griel wat verder, gevolgd door de jongen.

 

Grappige anecdote: ik ben al 2 weken thuis voordat ik in bovenstaande foto het tweede jong ontdek.

Jordi had verteld dat grielen nog een dag of 2 bij het nest blijven nadat de eieren zijn uitgekomen. De griel stopt inderdaad enkele meters verder achter wat dor gras en de jongen kruipen onder de ouder. Na een kwartiertje staat de griel weer op en trekt verder weg, gevolgd door de jongen. Het is al snel duidelijk dat ze het nest verlaten hebben en niet meer terug komen;  ik hoor de typische roep van de griel steeds verder weg. Ik zit amper een uurtje in de hut, en zie enkel nog een zandvlakte voor mij. De rest van de avond met mijn duimen draaien rekt me niet dus stuur ik Yves een sms om de situatie uit te leggen, en hij zorgt dat Jordi me komt oppikken.  Omdat de lens volledig onder zandstof zit, besluit ik de body op de lens te laten zitten, en ze uit de rugzak te laten.

Jordi  brengt me vervolgens naar de andere hut voor steenuil, op een net gemaaide graanakker, opnieuw voor een hoop stenen. Het risico is hier weer dat ik de lucht als achtergrond ga hebben, en Yves weet ondertussen dat we hier niet enthousiast over zijn, dus hij geeft als tip mee om eventueel wat silhouetten te proberen fotograferen.

 

 

Lange tijd gebeurt er niets.  Ik sms wat over en weer met Theo, ook hij ziet in de andere hut voor steenuil helemaal niks gebeuren. Het licht verdwijnt stilaan en ik zit al aan ISO 6400 wanneer ik helemaal links een steenuiltje zie zitten. Het gat in de hut is wat krap, ik moet de boel behoorlijk forceren om mijn toestel voldoende ver naar links gedraaid te krijgen en de uil in beeld te krijgen.  Een tweede uil komt te voorschijn, en beide uilen voeren een hele show op terwijl de duisternis valt.  De ISO setting gaat gestaag omhoog, tot ISO 51200 totdat het zo donker is dat de autofocus niet meer wil scherpstellen.  

Even later komt Yves me oppikken - ik had inderdaad gevraagd me zo laat mogelijk op te pikken omdat ik pas laat in de hut zat en omdat ik vond dat ik bij de eerste hut te vroeg was opgehaald - en wanneer ik uit de hut kom, sta ik te trillen op mijn benen van de adrenaline. Dit was echt een schitterende ervaring, alleen vraag ik me af of de foto's met die hoge ISO's bruikbaar gaan zijn.

Achteraf blijkt hoe goed die 5DIII is, mits enige ruisonderdrukking zijn de foto's van de Steenuilen meer dan bruikbaar, en zeker die van ISO 6400 en ISO 12800 laten de ruis mooi verwijderen.  Maar zelfs ISO 25600 is meer dan bruikbaar, supertoestel, die 5DIII.

 

 

Mijn materiaal hangt nog steeds onder het stof, dus ik neem het zo mee de wagen in naar het hotel waar ik eerst met een vochtige handdoek het stof zo goed mogelijk verwijder.  Gelukkig is er geen stof in de body gekomen, tenminste ik zie geen sensorstof op de foto's verschijnen.

Tijdens het avondmaal bespreken we de gebeurtenissen van de dag en vertelt Yves dat het vrij uitzonderlijk is om grielkuikens te kunnen fotograferen. Ik heb dus een unieke ervaring achter de rug.

 

Dag 4 zit er op, het vervolg kan je lezen in Spanje 2014: dag 5-6.